Stojąc przed lustrem widzę ambitną, całkiem ładną dziewczynę, która ma trochę problemów z cerą i nie tylko. Czasem twarz jest wesoła, czasem mniej. Widać, że z jednej strony obojętne jej jest, jak się ubierze, ale z drugiej strony ma swój styl i gust. Potrafi łączyć wzory - jest osobą kreatywną. Artystką. Lubi sztukę, muzykę, architekturę, fotografię, film, modę... W uszach z dziesięć kolczyków, tak więc chyba lubi piercing. Nie boi się, 'co inni pomyślą'. Jeśli ma makijaż jest on wykonany bardzo dokładnie - perfekcjonistka. Malinka na szyi? Po prostu jest skrzypaczką. Brudne ręce - od ołówka. Koszulka z Dream Theater - ulubiony zespół. Koszula w kratę pokazuje, że jest pracoholikiem, potrafi pracować ciężko i czerpać z tego przyjemność. Mom jeans świadczą o jej luźnym podejściu do życia i dystansie. Kolorowe skarpetki to element przedstawiający jej odwagę - Inni twierdzą, że takich skarpetek nie mogliby założyć, ale nie mogą też uzbierać pieniędzy na wyjazd za granicę, nie mogą zebrać się na odwagę, żeby pójść na casting do filmu, albo żeby wybudować dom z ogrodem. Ona - może to wszystko i jeszcze więcej. Mało tego, zrobi to. Białe buty - bo kogo brud interesuje? Ją nie.

Stojąc przed lustrem widzę ambitną, całkiem ładną dziewczynę, która ma trochę problemów z cerą i nie tylko. Czasem twarz jest wesoła, czasem mniej. Widać, że z jednej strony obojętne jej jest, jak się ubierze, ale z drugiej strony ma swój styl i gust. Potrafi łączyć wzory - jest osobą kreatywną. Artystką. Lubi sztukę, muzykę, architekturę, fotografię, film, modę... W uszach...

Kiedy patrzę w lustro, z początku widzę człowieka, jakich wiele. Zapewne kobietę, oceniając po rysach twarzy. Z wystającymi obojczykami, surowymi w wyglądzie jak życie, włosami skręconymi i ciemnymi niczym myśli, ustami pełnymi niedopowiedzeń, rękoma, które nigdy nie potrafiły leczyć. Talię ma wąską, jak grono śmiałków, z którymi rozmawia, a biodra szerokie, niby jej horyzonty myślowe.

Gdy przyjrzę się bardziej, dostrzegam zamglone oczy, przez które wiedzie najkrótsza droga do wnętrza. W zwierciadłach tych, pomimo uśmiechu goszczącego na niższej partii twarzy, nieustannie odbijają się smutek i melancholia. Wspomniałabym jeszcze o pustce, ale… ta się nie odbija. Ona niebezpiecznie wyplenia wszystko dokoła. Niszcząc, burząc, a jednocześnie przywracając pierwotny ład. Oczyszczając środek ze zbędnych, tak niebezpiecznie ludzkich dodatków.

Ostatecznie jednak widzę kukłę. Zwykłą marionetkę, wykonaną z odrobinę lepszych niż drewno materiałów; zamieszkiwaną przez różne byty i oblicza, sterowaną pulsującą wewnątrz, czystą energią, uwięzioną w hańbiącej, niedoskonałej formie. Więzienie, z którego nie sposób się bez konsekwencji wydostać. Maskę kryjącą formę zbyt niezwykłą i przerażającą dla towarzyszy egzystencji.

Dostrzegam odbicie.

Ale nie oblicze.

Kiedy patrzę w lustro, z początku widzę człowieka, jakich wiele. Zapewne kobietę, oceniając po rysach twarzy. Z wystającymi obojczykami, surowymi w wyglądzie jak życie, włosami skręconymi i ciemnymi niczym myśli, ustami pełnymi niedopowiedzeń, rękoma, które nigdy nie potrafiły leczyć. Talię ma wąską, jak grono śmiałków, z którymi rozmawia, a biodra szerokie, niby jej...

Widzę...
Dziewczynę, tak, tego jestem pewna. Młodą dziewczynę, trzeba podkreślić. Ni to gruba, ni to chuda. Można powiedzieć, że coś pomiędzy. Patrzę w jej oczy. Piwne? Brązowe? Zwyczajne. Akurat poprawia okulary, chcąc lepiej mi się przypatrzeć. Nie uśmiecha się. A nie, chwilę, śmieje się. Odpisuje na wiadomość przyjaciółki.
Znowu powaga.
Zakłada włosy za ucho, nie odstające, warto dodać. Patrzę wyżej, ciemne, można powiedzieć krzaczaste brwi. Jest szatynką, jej włosy się kręcą, wygląda jak szatan. Właściwie, lubi to, że wygląda jak diabeł.
Znowu poprawia okulary.
Ta powaga mnie irytuje.
Jest średniego wzrostu, metr sześćdziesiąt. Ma długie palce, przypomina jej się, jak rodzice w młodości zawsze się z nich śmiali, razem z nią, oczywiście.
Lecz się nie uśmiecha.
Patrzy na mnie, wsłuchując się w piosenkę, lecącą z laptopa.
Pyta, kim jestem?
Odpowiadam, dziewczyną.
Kimś więcej?
Pewnie tak. Pewnie nie. Jesteś dziewczyną z celem, z marzeniami, zachciankami, z wieloma wadami, o których przypominasz sobie na co dzień i musisz z nimi żyć. Z zaletami, próbującymi pokonać swoją złą stronę. Dziewczynę, która za nic nie potrafi znaleźć ulubionego zespołu, posiadająca około 200 zdjęć w galerii jednej i tej samej postaci ze Star Wars.
Dziewczynę, która czasem czegoś nie umie, doprowadza ją do szewskiej pasji.
Dziewczynę, która nie potrafi pojąć zachowań niektórych ludzi.
Dziewczynę, która poszukuje akceptacji, znajduje ją bezproblemowo.
Mimo to jej usta ani drgną.
Poprawia włosy.
Czemu się nie uśmiechasz, dziewczyno z lustra?
Czemu nie uniesiesz głowy, nie spojrzysz w moje oczy i się nie uśmiechniesz?
Odpowiada, tak cicho, że ledwo ją słyszę, widzę jak porusza wargami.

Bo ty się nie uśmiechasz.
Więc odpowiedz mi.
Dlaczego ja powinnam?

I wtedy zaczynam rozumieć.
Dziewczyna z lustra.
Dziewczyna, która się nie uśmiecha.
Dziewczyna, która patrzy, nic więcej.

Widzę siebie.
Dziewczynę, która chce jak najlepiej poznać siebie, jednocześnie przeraźliwie się tego bojąc.

Nastolatka unosi lekko brwi, a na jej twarzy widnieje ogromny uśmiech.
Ja również unoszę kąciki ust, najszerzej jak potrafię.
Miło było cię poznać, dziewczyno z lustra, mówię, odchodząc.

Widzę...
Dziewczynę, tak, tego jestem pewna. Młodą dziewczynę, trzeba podkreślić. Ni to gruba, ni to chuda. Można powiedzieć, że coś pomiędzy. Patrzę w jej oczy. Piwne? Brązowe? Zwyczajne. Akurat poprawia okulary, chcąc lepiej mi się przypatrzeć. Nie uśmiecha się. A nie, chwilę, śmieje się. Odpisuje na wiadomość przyjaciółki.
Znowu powaga.
Zakłada włosy za ucho, nie...

Kogo widze? Dobre pytanie, z jednej strony widzedze obcą dla mnie osobe, a z drugiej jednak osobe ktora znam. Widze także artyste ktory pogubił się w tym życiu, a jednocześnie wlasnie tego "artyste" z farbą na nosie, niebieskimi oczami i pięknym uśmiechu. Odstajace wlosy jak antenki i te czarne "okulusy". Przedewszystkm widze siebie, te swiruske z zebami jak u rekina.

Kogo widze? Dobre pytanie, z jednej strony widzedze obcą dla mnie osobe, a z drugiej jednak osobe ktora znam. Widze także artyste ktory pogubił się w tym życiu, a jednocześnie wlasnie tego "artyste" z farbą na nosie, niebieskimi oczami i pięknym uśmiechu. Odstajace wlosy jak antenki i te czarne "okulusy". Przedewszystkm widze siebie, te swiruske z zebami jak u...

Kogo widzę???
Jeszcze niedawno widziałam szarą myszkę, która skupiała się tylko na tym aby dzieci miały suchą pieluchę i mąż dobry obiad na stole, nie mająca żadnych perspektyw, żadnych marzeń, żadnej przyszłości....
....dziś patrząc w lustro, widzę kobietę dojrzałą, która wie czego chce, ma marzenia do spełnienia których dąży za wszelką cenę, ma plany na przyszłość, nie jest już zakompleksioną dziewczynką a kobietą wyzwoloną i odważną.
Uwierzyłam w siebie, w swoje możliwości, chcę się bawić, spełniać zawodowo, chcę realizować swoje najskrytsze marzenia, chcę żyć pełną piersią!!!!
Teraz wiem że można! Trzeba tylko uwierzyć w swoje możliwości!!!!
Trzeba obudzić się ze snu....zerwać z łańcucha.... :)

Kogo widzę???
Jeszcze niedawno widziałam szarą myszkę, która skupiała się tylko na tym aby dzieci miały suchą pieluchę i mąż dobry obiad na stole, nie mająca żadnych perspektyw, żadnych marzeń, żadnej przyszłości....
....dziś patrząc w lustro, widzę kobietę dojrzałą, która wie czego chce, ma marzenia do spełnienia których dąży za wszelką cenę, ma plany na przyszłość, nie...

Boże, ale jestem piękny! Aż nie mogę znieść tego widoku! Z zawstydzenia odwracam twarz. Nie! Rzucę okiem jeszcze raz, ten jeden jedyny raz... Tonę we własnych oczach. Mają kolor wzburzonego oceanu. Przyzywają mnie, wciągają, uwodzą... A potem ten nos - idealne proporcje, jakby wyrzeźbiony przez Michała Anioła z najszlachetniejszego marmuru. Ta powalająca uroda jest wręcz niemoralna. Spójrz na te usta w kolorze dojrzałych malin. Jakie są jędrne, jakie namiętne. I włosy! Jedwabiste i błyszczące, jakby odbijało się w nich całe piękno tego świata. Ma skóra niczym najdroższa porcelana... Nie! Dość tego! Przestań się sobą zachwycać! Kiedy nie potrafię! Oto ja. Współczesne wcielenie Adonisa. Gdyby atrakcyjność mogła zabijać to po pierwszym rzucie oka w lustro padłym trupem. To mój dar, to moje przekleństwo...

Boże, ale jestem piękny! Aż nie mogę znieść tego widoku! Z zawstydzenia odwracam twarz. Nie! Rzucę okiem jeszcze raz, ten jeden jedyny raz... Tonę we własnych oczach. Mają kolor wzburzonego oceanu. Przyzywają mnie, wciągają, uwodzą... A potem ten nos - idealne proporcje, jakby wyrzeźbiony przez Michała Anioła z najszlachetniejszego marmuru. Ta powalająca uroda jest wręcz...

Widzę córkę - jedyną córkę moich rodziców, która nigdy nie chciała nosić sukienek, nad czym ubolewała mama.
Widzę siostrę - jedyną siostrę moich braci, która zawsze starała się mieć jak najlepszy z nimi kontakt i stawać po ich stronie przed rodzicami.
Widzę dziewczynę - dziewczynę w czerwonych trampkach, która uwielbia piłkę nożną i kocha muzykę.
Widzę przyjaciółkę - dobrego człowieka dla wszystkich tych, których napotykam na swej drodze.
Widzę studentkę - na ostatnim roku studiów magisterskich, która uwielbia to, co robi i chce nadal się rozwijać.
Widzę kobietę - jedyną kobietę mojego mężczyzny, która chce z nim być i mu gotować, opiekować się nim.
W końcu widzę mamę - przyszłą mamę, która ma termin porodu na koniec grudnia i jest przerażona, jednocześnie nie mogąc się doczekać swojej nowej roli.

Widzę córkę - jedyną córkę moich rodziców, która nigdy nie chciała nosić sukienek, nad czym ubolewała mama.
Widzę siostrę - jedyną siostrę moich braci, która zawsze starała się mieć jak najlepszy z nimi kontakt i stawać po ich stronie przed rodzicami.
Widzę dziewczynę - dziewczynę w czerwonych trampkach, która uwielbia piłkę nożną i kocha muzykę.
Widzę przyjaciółkę -...

kobieta, przeciętna, nie wyróżniająca się z tłumu, ciało jak to ciało każdy je ma bo jest schronieniem dla duszy. Duszę widać w oczach, które są jakieś dziwne, zagadkowe, takie, że nikt nie wie kim na prawdę jestem :)

kobieta, przeciętna, nie wyróżniająca się z tłumu, ciało jak to ciało każdy je ma bo jest schronieniem dla duszy. Duszę widać w oczach, które są jakieś dziwne, zagadkowe, takie, że nikt nie wie kim na prawdę jestem :)

Stając przed luster widzę dziewczynę-pietnastolatkę- z włosami brązowymi z grzywką na bok. Grzywką zasłaniającą do połowy oczy. Oczy szaro-zielone, mocno podkreślone czarną kredką. Ubraniami troszkę za dużymi i czarnymi jak noc. Na jednej ręce czarna bandana, a na drugiej kilka kolorowych bransoletek (jedyne kolorowe rzeczy). Widzę dziewczynę dość nieśmiałą, która czasami potrafi się otworzyć przed ludźmi, ale nie zawsze jej to wychodzi. Jednak kiedy jej się to uda to zaczyna dużo mówić i nie może przestać. Dziewczynę, która chciałaby zmienić dużo rzeczy, ale nie zawsze potrafi więc często zakłada maskę i myśli, że nikt tego nie widzi.

Stając przed luster widzę dziewczynę-pietnastolatkę- z włosami brązowymi z grzywką na bok. Grzywką zasłaniającą do połowy oczy. Oczy szaro-zielone, mocno podkreślone czarną kredką. Ubraniami troszkę za dużymi i czarnymi jak noc. Na jednej ręce czarna bandana, a na drugiej kilka kolorowych bransoletek (jedyne kolorowe rzeczy). Widzę dziewczynę dość nieśmiałą, która czasami...

Spoglądając w lustro, widzę kobietę. Twarz nieco niesymetryczna, usta nawykłe do narzekania, oczy spoglądające z ciekawością.
Widzę studentkę, imprezowiczkę udającą na co dzień poukładaną i dorosłą. Widzę osobę, którą targają wciąż błahe problemy, która chciałaby być lepsza, lecz nie umie się za siebie zabrać.
Widzę osobę wiecznie niezdecydowaną i roztrzepaną, która nie ma pojęcia, co chciałaby robić w życiu.
Przyglądam się jej uważniej i razem bierzemy powolny, głęboki wdech i wydech. Marszczy brwi i nagle stają się widoczne sine worki pod oczami, lecz na ustach igra lekki uśmiech.
Widzę osobę rzucającą żartami jak z rękawa, o zaraźliwym śmiechu, która chciałaby wygrać szóstkę w Lotto i spędzić resztę życia na plaży, z książką w jednej, a drinkiem w drugiej ręce. I wierzy, że kiedyś jej się uda, choć nigdy nie gra.
Jednocześnie parskamy śmiechem, lustrując się wzajemnie wzrokiem. To osoba, która wtrąca się w bójkę, chcąc ją przerwać i jest zdziwiona, kiedy sama dostaje w twarz rykoszetem, która umie doradzić niemal każdemu, a nie radzi sobie ze swoimi problemami. Zamykam oczy, a kiedy je otwieram, ona znowu się na mnie gapi.
Chyba powinna w końcu dorosnąć.

Spoglądając w lustro, widzę kobietę. Twarz nieco niesymetryczna, usta nawykłe do narzekania, oczy spoglądające z ciekawością.
Widzę studentkę, imprezowiczkę udającą na co dzień poukładaną i dorosłą. Widzę osobę, którą targają wciąż błahe problemy, która chciałaby być lepsza, lecz nie umie się za siebie zabrać.
Widzę osobę wiecznie niezdecydowaną i roztrzepaną, która nie ma...